تظاهرات پوستی در نارسائی کلیه تنها در موارد پیشرفته بیماری دیده می شود و به همین دلیل ، این علائم ارزش تشخیصی محدودی دارند.
بیماران مبتلا به نارسائی مزمن کلیه پوست خشکی دارند که گاهی اوقات ممکن است همراه با پوسته های ظریفی باشد . کوچک شدن اندازه غدد عرق در این بیماران ممکن است در ایجاد این علامت دخالت داشته باشد . گرچه مقادیر بالای داروهای مدرنیزیک عامل تشدید کننده خشکی پوست می باشد .
کم خونی که بصورت رنگ پریدگی تظاهر پیدا می کند از علائم اولیه و شایع در نارسایی کلیه می باشد .
تیره شدن رنگ پوست و ناخن در بسیاری از بیماران مشاهده می شود . تیره شدن ناخن معمولا“ محدود به قسمت انتهائی ناخن می باشد ، البته قسمت انتهایی ناخن قهوه ای یا قرمز هم می تواند شود . قسمت ابتدائی ناخن سفید رنگ می شود ، بنابراین نمای مشخصی را ایجاد می کند که در حدود ۱۰% بیماران مبتلا به نارسائی کلیه دیده می شود .
نقاط خونریزی کوچک ( پورپورا ) در پوست شایع است که احتمالا“ به علت کاهش خفیف تعداد سلولهای انعقادی خون و یا اشکال در عملکرد این سلولها می باشد که ممکن است توسط دیالیز اصلاح گردد .
ترمیم زخم در این بیماران طولانی تر است و این بیماران ممکن است بیشتر مستعد زخم بستر باشند . اکثریت بیمارانی که مبتلا به نارسائی کلیه می باشند خارش آزاردهنده ای را در بعضی از مراحل پیشرفت بیماری خود تجربه می کنند. در بعضی از بیماران دیالیز باعث بهبودی خارش می شود در حالیکه در بعضی دیگراز بیماران ممکن است دیالیز سبب شروع خارش گردد .
تقریبا“ ۸۰ درصد بیمارانی که دیالیز می شوند خارش دارند و اگرچه پوست بعضی از بیماران خشک به نظر می رسد اما اکثر بیماران پوست طبیعی دارند . از آنجائیکه خارش در نارسایی حاد کلیه غیر معمول می باشد و کاهش میزان اوره خون باعث بهترشدن خارش نمی شود ، علت اصلی خارش در این بیماران روشن نیست و کیفیت خارش در بین این بیماران متفاوت می باشد .
در بعضی از بیماران خارش دائمی ، وسیع و شدید بوده و در بعضی ممکن است موقتی و محدود به یک قسمت باشد . استفاده از آنتی هیستامین و پمادهای استروئیدی در کنترل این خارش مؤثر نمی باشند. اما کرم های مرطوب کننده در افرادی که پوست خشک دارند ممکن است سبب تسکین خارش شود . در طولانی مدت تنها پیوند کلیه می تواند سبب تسکین دائمی این عارضه ناراحت کننده دراین بیماران شود.
پوست و بیماری های
آن
پیلینگ یا همان لایه برداری به
عملی گفته می شود که لایه سطحی پوست به طرقی
برداشته شود.
مواردی که لایه برداری انجام
می گیرد :
- وجود جوش صورت و از بین بردن
اسکارهای(SCAR) باقیمانده از جوش صورت
- وجود
لک صورت یا ملاسما
- وجود کک و مک یا فرکل (
FRECKLE )
- وجود هر نوع اسکار از قبیل سوختگی،
باقیمانده هر نوع ضایعه در صورت
- وجود انواعی
از لک ، باقیمانده از التهاب
قبلی
طریقه پیلینگ
لایه
برداری را می توان به طرق گوناگون انجام
داد:
۱ - لایه برداری شیمیایی :
به
وسیله مواد شیمیایی که عمدتاً از اسید با درصدهای
متفاوت است انجام می گیرد. معمولاً از الفا
هیدروکسی اسید ( AHA )؛ تری کلرو استیک اسید ( TCA
) و فـِنـُل با درصدهای متفاوت استفاده می شود
.
۲ - لایه برداری مکانیکی :
به وسیله
ابزارهای تراشنده ، لایه سطحی پوست را می تراشند
از جمله:
DERMABRESION (استفاده از یک دستگاه
دوّار و تراشنده ) و یا به وسیله سنباده
.
۳ - لایه برداری به روش لیزر:
معمولاً
از لیزر CO2 برای این منظور استفاده می شود
.
انتخاب پوست مناسب جهت هر نوع پیلینگ در
نتیجه ی عمل بسیار دخیل است؛ به این صورت که نمی
توان هر نوع پیلینگ را برای هر نوع پوست انتخاب
کرد.
جـدا از این کـه پیلینگ را در چـند جـلسه
می توان انجـام داد، روش پیلینگ به صورت طـولانی و
مداوم نیز صورت می گیرد ، این روش به وسیله کرم
های دارای الفا هیدروکسی اسید با درصد متفاوت
معمولاً کمتر از ۱۵% انجام می گیرد. در این روش
فرد هر شب از این کرم ها بر روی جـاهایی که می
خـواهـد لایه برداری شود؛ استفاده می کند. در
مواقعی که فرد از پیلینگ استفاده می کند باید از
نور خورشید اجتناب کرده ، حتماً از ضدآفتاب در
خارج از منزل استفاده کند. البته پیلینگ را نمی
توان به همه افراد تجویز کرد.
آلوئه ورا ALOE
VERAآلوئه ورا ( صبر تلخ ) گیاهی
است از گونه ی لاله دارای برگی پهن و حاوی ژل .
این گیاه از نواحی آفریقا منشاء گرفته و گونه های
متفاوتی دارد که در دارا بودن مقدار ترکیبات از هم
جدا می شوند .
این گیاه دارای خواص متعددی است
؛ از آن جمله می توان به مـوارد :
ضـد حسـاسـیت
- ضد باکتری - ضد قارچی - ترمیم زخم - ترمیم نواحی
سرمازده - مسهل و موارد دیگر اشاره کرد.
از برگ
و ژل این گیاه می توان استفاده کرد .
موارد
استفاده این دارو با نتایج خوب در بیماری های
پوستی و داخلی شامل :
درماتیت سبوره ( پوسته
ریزی سر و در موارد شدید ، سینه، زیر بغل و کشاله
ران )، سوختگی ها ، زخـم بستر ، نواحی سرما زده ،
سوختگی پای کودکان به علت قــُنداق و پوشک ( ادرار
سوختگی ) ، و غیره
موم انداختن، روشی برای رفع موقتی موهاست که سبب کندن موها از ریشه میشود. موهای جدید بعد از گذشت 2 تا 8 هفته شروع به رویش مجدد میکنند.
گفته می شود اگر از موم انداختن برای چند سال متمادی استفاده شود، موهای ضخیم به تدریج نازکتر شده و تعدادشان کمتر میشود.
با دکتر مریم یوسفی، متخصص پوست و مو، درباره همین روش و خطرات و مزایای پوستی آن به گفتگو نشستهایم.
موم انداختن به این صورت انجام میشود که : یک لایه نازک از موم گرم روی پوست مالیده می شود و سپس یک پارچه، کاغذ یا زرورق روی آن قرار میگیرد و بعد از فشار دادن، در جهت خلاف رویش موها از سطح پوست برداشته میشود. به این روش «استریپ واکس» گفته میشود و در مقابلش «هارد واکس» وجود دارد که در این روش از لایه ضخیمتری از موم استفاده میشود و برای افرادی که پوست حساسی دارند، مناسبتر است.
مناطقی از بدن که موم انداختن برای آنها انجام میشود: اندام فوقانی، زیربغل، کشالهران، اندام تحتانی، تنه و ناحیه تناسلی است. توصیه میشود در مناطق زیربغل، کشالهران و ناحیه تناسلی به دلیل اینکه موهای ضخیم و پرپشتی دارند، از روش موم انداختن، به دلیل عوارض احتمالی بعدی و تحریک غدد لنفاوی منطقهای، استفاده نشود. در داخل گوش، داخل بینی، مژه، پلک، ناحیه تناسلی آقایان و نوک پستان نیز نباید از موم استفاده شود.
جدیدا انواع خاصی از موم به بازار آمده که میتوان از آن دسته به موم جلبک دریایی اشاره نمود که اگرچه دارای مواد دریایی است، ولی به هر حال عوارضی مشابه با روش مرسوم موم انداختن و احتمال انتقال عوامل بیماریزای جلبکی را به همراه دارد.
درد، سوختگی با موم داغ، حساسیت تماسی با موم یا پارچه، انتقال عوامل بیماریزا، فولیکولیت و سودوفولیکولیت، خونریزی و کبودی، کهیر ، پارگی پوست، برآمدگیهای قرمز در سطح پوست، فرو رفتن موها به داخل پوست و تغییر رنگ قهوهای در محل رویش موها.
قبل از انجام این کار، به جهت رویش موها توجه کنید تا احتمال فرو رفتن مو به داخل پوست و التهاب و چرکی شدن (فولیکولیت) کم شود. گاهی به دنبال این فولیکولیتها، فرد موهای فرورفته را دستکاری کرده و سعی در بیرون آوردن آنها میکند که همین امر، منجر به التهاب بیشتر شده و در نهایت قهوهای شدن محل که ممکن است برای مدتهای طولانی باقی بماند، ایجاد میشود.
حتما حرارت موم قبل از تماس با بدن باید کنترل شود. احتمال حساسیت به پارچه، کاغذ و خود موم ممکن است وجود داشته باشد که بهصورت قرمزی، خارش، تورم و حتی ایجاد تاول میتواند بروز کند.
چرا. مکررا دیده شده است که زگیل خصوصا در ناحیه تناسلی به دلیل استفاده از کاردک، موم یا ظرف مشترک انتقال پیدا میکند. ویروسی نیز وجود دارد که میتواند در اثر وسایل مشترک منتقل گردد. انتقال قارچهای سطحی پوست، عفونتهای باکتریایی، هپاتیتهای ویروسی و ایدز نیز امکانپذیر است. پس حتما باید توجه شود که از ظرفهای یکبار مصرف، موم جدا و کاردک و پارچه مجزا برای هر فرد استفاده شود.
بهتر است در مناطقی که موهای ضخیم و پوست حساس دارند (ناحیه تناسلی و زیربغل)، به جای پارچه یا زرورق یا کاغذ از پدهای مخصوص استفاده شود.
پارچههای مصرفی بهتر است از انواع هیپوآلرژیک باشند و جنس خشن نداشته باشند.
کسانی که تحت درمان با داروهای لایهبرداری پوست ، مثل ترتینوئین و ایزوترتینوئین هستند به دلیل اینکه پوستشان راحتتر دچار پارگی و شکنندگی میشود، بهتر است از موم انداختن استفاده نکنند و مخصوصا از موم انداختن در مناطق مبتلا به زگیل، مولوسکوم، عفونتهای قارچی و باکتریایی، خال یا پوست تحریک شده، شکافدار و آفتاب سوخته پرهیز نمایند.
برخی از پزشکان، موم انداختن را در افراد دیابتی، مبتلایان به وریدهای واریسی یا آنهایی که گردش خون محیطی ضعیفی دارند، توصیه نمیکنند، زیرا در این افراد احتمال عفونت بیشتر است.
موم گرم
استفاده از «موم گرم» شایعترین روش مورد استفاده است. این موم بلافاصله بعد از مالیدن بر سطح پوست با پارچه برداشته میشود و از رزین، موم پارافین، شربت گلوکز و عسل ساخته میشود. این روش سریع بوده و برای مناطق وسیعی در یک مرتبه استفاده میشود و روش مناسبی برای انواع موهای ظریف و خشن است و میتواند موهایی با ریشههای محکم و عمیق را برداشت نماید. رویش مجدد موها به صورت نازک تر رخ میدهد.
از مضرات این روش میتوان به باقی ماندن موم در سطح بدن، حساسیت پوستی بیشتر و فرو رفتن مو به داخل پوست اشاره نمود.
موم داغ
این روش، قدیمیتر است و امروزه کمتر استفاده میشود. در این روش، موم در سطح پوست سرد میشود و سپس برداشته میشود. این روش بهتر از روش قبلی، سبب به دام انداختن موها میشود و برای مناطق کوچک با موهای ضخیم مناسبتر است.
موم سرد
در این روش، موم به طور آماده روی صفحات پارچهای یا کاغذی قرار دارد.
وقتی پای پرپشتی موها به میان میآید خیلیها غصههایشان یادشان میآید و نمیدانند از داروهای عجیب و غریب گرفته تا کاشتن مو و مصرف داروها کدام یک را امتحان کنند ولی جالب است بدانید بسیاری از عواملی که هر روز با آن سر و کار دارید نیز میتوانند باعث کمپشتی موهای شما شوند.
محققان میگویند مصرف ۲۰ نخ سیگار در روز، خطر ریزش مو و طاسی را به طرز چشمگیری افزایش میدهد. پژوهشگران تایوانی با بررسی ۷۴۰ مرد از نژاد آسیای شرقی که از نظر ژنتیکی از نژاد اروپایی کمتر به طاسی مبتلا میشوند، تأثیر سیگار را در ریزش مو ارزیابی کردند.
بر اساس این بررسی که در نشریه آرشیو چاپ شده است، سیگار این تفاوت را از بین میبرد. کشیدن سیگار به یکسری از تظاهرات پوستی نیز منجر میشود از جمله پیری و تیرگی پوست، ریزش مو، سفید شدن مو و.. که توجه مجامع پزشکی را به خود معطوف کرده است.
سیگار و موهای کمپشت و خاکستری
حداقل ۹۴ درصد از مردان دچار درجاتی از پسرفت خط رویش مو در پیشانی بعد از بلوغ میشوند. شاید دوست داشته باشید بدانید چگونه سیگار باعث ریزش موها و کمپشتی آنها میشود. اینها مهمترین بلاهایی است که سیگار بر سر موها میآورند:
• سیگار برمویرگهای ریز تغذیه کننده فولیکول مو اثر مخرب به جا میگذارد و با اثر بر تغذیه مو باعث ریزش آنها میشود.
• مواد سمیسیگار به ماده ژنتیکی فولیکول مو آسیب میرساند و آن را تخریب میکند.
• سیگار باعث عدم تعادل آنزیمی موثر در بازسازی بافت مو شده و بر روند رشد مو اثر مخرب به جا میگذارد.
• سیگار باعث تولید رادیکالهای آزاد میشود که رادیکالهای آزاد اکسیژن در ایجاد التهاب ناحیه اطراف فولیکول مو موثر هستند.
• سیگار فعالیت آنزیمی هورمونی را بر هم میزند و باعث کاهش تولید استروژن میشود.
علل ریزش مو و کمپشتی موها
موهای سر انسان به دو دسته موهای مقاوم و غیر مقاوم تقسیمبندی میشوند.
موهای غیر مقاوم که اکثرا در سطح جلو و فوقانی و میانی سر قرار دارد به دلیل داشتن گیرنده حساس به تستوسترون تحت تاثیر تغییرات این هورمون قرار میگیرند و به خصوص بعد از سن بلوغ که میزان این هورمون در خون افزایش مییابد عموما ریزش مو آغاز میگردد.
موهای مقاوم که معمولا در پشت و اطراف سر قرار دارند فاقد این گیرنده بوده و تحت تاثیر هورمون مردانه قرار نمیگیرند. به همین دلیل است که این موها هیچ وقت نریخته واز آن به عنوان ناحیه دهنده در عمل جراحی پیوند مو استفاده میشوند.
• علت ریزش و کمپشتی مو در آقایان:
در ریزش موی سر در آقایان دو عامل ژنتیک و هورمونی دخیلاند. در بیش از ۹۵ درصد موارد علت ریزش موی سر در آقایان هورمونی میباشد و عوامل دیگری نظیر شیمیدرمانی، رادیوتراپی، بیماریهای خود ایمن و التهابی، تیرویید و… ممکن است در درصد کمی از موارد علت بیماری باشد.
• علت ریزش و کمپشتی مو در خانمها:
در دهه گذشته تکنیکهای پیوند مو چنان پیشرفت نمودهاند که قادرند اکثر بیماریهای ریزشی مو در خانمها را درمان نمایند. قبلا خانمها فکر میکردند به هیچ عنوان کاندید عمل جراحی نیستند ولی امروزه به راحتی در اکثر موارد تحت عمل جراحی قرار میگیرند.
ریزش مو در خانمها بیشتر تحت تاثیر مسایل ژنتیک بوده و اختلالات هورمونی نیز به این امر کمک میکند. علل خاص دیگری مانند اختلالات هورمونهای قاعدگی، استرس و هیجانات میتوانند به شدت ریزش بیفزایند.
با کمپشتی موها چه کنید؟
منطقیترین کار در درمان این بیماری مشاوره با یک متخصص پوست و مو میباشد. پزشک متخصص با بررسی تاریخچه پزشکی بیمار، معاینه سر و انجام بعضی از آزمایشهای خونی برای بررسی وضعیت هورمونها و تشخیص بیماریهای داخلی که باعث ریزش غیر طبیعی مو میشوند میتواند علت دقیق ریزش مو را تشخیص دهد.
اگر علت ریزش مو بیماریهای داخلی مثل دیابت، اختلالات تیرویید، تخمدان پلیکیستیک، بیماریهای خودایمنی، کم خونی و… باشد کنترل دقیق بیماری میتواند ریزش مو را کنترل کند.
کمپشتی ابروها و ۴ راهحل آن
در مواردی که بیماری سیستمیک یا موضعی وجود داشته باشد، باید تحت درمان مناسب قرار بگیرید و در صورت کنترل مشکل داخلی، با استفاده از جراحی پیوند ابرو امکان ترمیم وجود دارد.
در مواردی که علت ریزش ابرو بیماریهای روانپزشکی از جمله تریکوتیلومانیا (عادت به کندن موها) باشد، فرد باید تحت درمان مناسب قرار بگیرد چرا که در صورت عمل جراحی یا مصرف دارو کندن مجدد آن امکان دارد.
در صورتی که علت ریزش ابرو، اسکار جراحی، تروما یا سوختگی باشد با استفاده از جراحی پیوند ابرو قابل ترمیم میباشد.
بعضی پزشکان از ماینوکسیدیل موضعی در درمان ریزش ابرو استفاده میکنند که در مواردی میتواند در کاهش ریزش ابرو مفید باشد.
پزشکان بدون مرز
شاید این سؤال همواره مطرح باشد که چرا موهایمان سفید می شوند؟ رنگ مو و مطالب مربوط به آن موضوع جالب و پیچیده ای است و جدا از آن که عامل زیبایی است، محافظ و نگهبان ِ سر درمقابل اشعه ماوراء بنفش هم هست.
در پایین ترین لایه پوست و درمحل پایه و تکیه تار مو، سلول هایی به نام ملانوسیت قراردارند که دائما ترکیبی به نام ملانین را تولید می کنند، که همین ملانین عامل رنگ داشتن تار موی رشد کرده است.
سفید شدن مو، هیچ ربطی به نوع ملانین موجود در بدن ما یا به عبارتی تیره و روشن بودن موهایمان ندارد.
سلول های رنگدانه ای مو برای ساخت ملانین به آنزیم های خاصی نیاز دارند و
براساس تفاوت آنزیم های شرکت کننده، نوع خاصی از ملانین را تولید می کنند،
از طیف قهوه ای تا سیاه و از طیف زرد تا قرمز. اما واقعیت این است که سفید
شدن مو، هیچ ربطی به نوع ملانین موجود در بدن ما یا به عبارتی تیره یا
روشن بودن موهایمان ندارد. این اتفاق برای همه می افتد.
سفید شدن مو در مردان در حدود ۳۰سالگی و در زنان در ۳۵ سالگی رخ می دهد. ملانوسیت ها هر۱۰ سال، ۱۰ تا ۲۰ درصد از ظرفیت تولید رنگ خود را از دست می دهند.
اگرچه چگونگی از دست دادن این رنگدانه ها دقیقا مشخص نیست، اما می دانیم در نخستین مراحل خاکستری شدن مو، ملانوسیت ها هنوز به صورت غیرفعال وجود دارند.
وقتی ملانوسیت کاملاً فاقد رنگدانه شود، مو سفید و اگر تعداد ملانین یک تار مو کمتر از حالت عادی شود آن مو خاکستری و نقره ای می شود.
غذاهای مو سیاه کن
تجربیات نشان می دهد کمبود فلزاتی همچون« منگنز»، « روی»، « تیتانیوم»، « آهن» و«مس» ازعوامل اصلی در سفید شدن و شکنندگی موها به حساب می آیند. طبق نظرمتخصصان تغذیه، افرادی که دچار سفیدی مو هستند باید میوه هایی همچون سیب ، گلابی ، هلو و همه میوه هایی که سرشار ازفلزات گوناگون خصوصا فلز منگنز هستند و نیز مصرف سبزیجاتی همچون سیر، پیاز، موسیر و تره که دارای منگنز هستند را دربرنامه غذایی خود بگنجانند.
مصرف مواد غذایی حاوی مس و منگنز در جلوگیری از سفیدی مو بسیار موثر است.
یافته های موجود نشان می دهد در میان داروهای گیاهی، جوشانده سبوس گندم،
مصرف سنبل الطیب، خوردن روزانه یک قاشق مربا خوری از مخلوط پودر سبوس برنج
و شکر یا نبات ساییده شده و قراردادن نان جو در دستور رژیم غذایی نیز در
حفظ رنگ مو و کاهش موهای سفید موثر است.
«مس» نیز ازجمله عناصری است که می تواند بر پوست و مو تاثیر بگذارد و حتی از سفید شدن مو هم جلوگیری کند. خوراکی هایی همچون نخود فرنگی، قارچ ، آجیل ، لوبیا، عدس ، گوجه فرنگی ، موز ، آلو، سویا و سیب زمینی از جمله غذاهایی هستند که مقدار قابل توجهی مس را در خود جای داده اند.
فقط پیری مو را سفید نمی کند
باید گفت که سفید شدن موها یکی از آشکارترین نشانه های بالا رفتن سن است، اما همیشه سفید شدن مو به علت بالا رفتن روزهای زندگی نیست و عواملی همچون کمبود ویتامین B۱۲، بیماری تیروئید ، نوعی بیماری سیستم ایمنی، سیگار کشیدن (سرعت سفید شدن مو درسیگاری ها، چهار برابر افراد غیر سیگاری است)، کم خونی ، رژیم های سخت و طولانی مدت، عوامل ارثی، بیماری ها و افزایش گلبول های سفید خون نیز باعث سفیدی زود هنگام و بیش ازحد موها می شود.
در تعریف، سفیدشدن موی انسان سفید پوست زودتر از بیست سالگی و سفید شدن موی افراد سیاه پوست زودتراز سی سالگی را، سفید شدن زودرس مو می گویند. البته نسبت به عوامل تغذیه ای و ژنتیکی، حدود سنی ذکر شده تغییرمی کند.
ازطرفی در برخی افراد موها بسیار زود شروع به سفید شدن می کند که باید گفت شروع این اتفاق بستگی به ژنی دارد که از والدین خود به ارث می بریم. برخی افراد تصورمی کنند یک فشارعصبی شدید یا هول و هراس ناگهانی باعث می شود موها یک شبه سفید شود، اما دیدگاه های علمی با این ادعا سازگار نیستند.
* دانستنی هایی مفید در مورد مو
کندن موی سفید باعث سفید شدن موهای سیاه نمی شود، بلکه فقط همان یک تار
موی سفید مجدداً رشد می کند و بقیه موها شرایط خاص خود را دارند.
۱- موی بدن و صورت هم مثل موی سر خاکستری می شود، اما معمولاً این اتفاق بعد از تغییر رنگ موی سر به وجود می آید.
۲- اولین موی سفید روی سر در شقیقه ها ظاهر می شود و بعد از آن نوبت به تاج سر و بقیه نقاط پشتی سر می رسد.
۳- برخلاف اعتقاد خیلی ها، کندن موی سفید باعث سفید شدن موهای سیاه نمی شود، بلکه فقط همان یک تار موی سفید مجدداً رشد می کند و بقیه موها شرایط خاص خود را دارند.
۴- ساختار کلی مو با تغییر رنگ آن تفاوت نمی کند، البته موی سفید به علت چربی کمتر، کمی خشک تر به نظر می رسد.
۵- زنانی که پیش از ۳۵ سالگی موهای سفید بسیار زیادی دارند ، تراکم استخوانی کمتری نسبت به افرادی که موهایشان با سرعت معمول سفید می شود، دارند.
۶- هیچ رابطه ای بین طاسی سر و سفید شدن آن نیست و تضمینی وجود ندارد که چون بسیاری از موهای شما ریخته است، موهای باقیمانده سفید نشود یا بالعکس. مهم تر ازهمه این که دانشمندان به دنبال یافتن روشی هستند تا قدرت و توان تولید ملانین را مجدداً به ملانوسیت ها باز گردانند و موها به رنگ اولیه خود دیده شوند.
نکته:
برخی از موهای سفید، به ویژه موهای زبر و کلفت و خاکستری رنگ که در اطراف شقیقه ها می رویند، در برابر رنگ مو مقاوم هستند یا در مقایسه با سایر موهای سفید به سرعت رنگ خود را از دست می دهند.
پزشکان بدون مرز
پزشکان به وسیله دو نوع لیزر خال ها را برمی دارند:
لیزر CO2، خال را از ریشه برمی دارد و مانند جراحی عمل می کند که حتی جای بخیه هم از خود باقی نمی گذارد.
خالهای عمیق و برجسته که گاهی مو هم روی آن وجود دارد، بعضی اوقات به وسیله پزشک به دلیل ملاحظاتی از عمق برداشته نمی شوند، چون امکان عود وجود دارد. اما اگر از عمق برداشته شوند و روند ترمیم زخم در فرد هم خوب باشد، مشکلی به جا نمی ماند.
لیزرهای دیگری هم داریم که برای برداشتن خال های صاف کاربرد دارند. این خال ها را می شود با لیزر CO2 ظریف تر هم برداشت، اما اغلب با لیزرهای مخصوص ضایعات رنگدانه ای آن ها را برمی داریم، مانند لیزر روی یا "اندییگ" (Nd: YAG) و این کار چند بار باید صورت بگیرد تا کم کم سلول های رنگدانه ای تخریب شوند.
به همین دلیل اگر چند بار لیزر استفاده شود و از تماس با نور آفتاب پرهیز شود، احتمال عود خال خیلی کم خواهد بود.
به طور معمول، فاصله انجام لیزر برای از بین بردن خال ها، حدود چهار تا هشت هفته یک بار است تا بدن فرصت کافی پیدا کند که ماده رنگی تخریب شده را دفع کند و دوباره مرحله بعد صورت بگیرد.
* مهم ترین و اولین قدم برای برداشتن خال ها این است که حتما به وسیله پزشک و با معاینات بالینی و تشخیصی، از نظر خوش خیم یا بدخیم بودن به طور کامل بررسی شوند.
* اگر حتی از نظر زیبایی می خواهید خالی را بردارید باید نکاتی را در نظر بگیرید که اولین آن تغییرات بدن شما در روند ترمیم زخم هاست. اگر به محض این که در بدن تان زخمی ایجاد می شود، جای آن زخم باقی می ماند و حتی در محل آن گوشت اضافه ایجاد می شود، حتما به پزشک تان بگویید.
* درباره خال های ناحیه لب فوقانی، چانه، گردن، روی بازوها و سینه که برای تشکیل گوشت اضافی مستعدترند، پزشک شما باید آگاه باشد.
* اگر پزشک با بررسی متوجه شد که برداشتن خال غیرضروری است و احتمال بروز گوشت اضافی در شما زیاد است، می توانید صرف نظر کنید و یا از طریق لیزر و دستگاههای رادیوفرکوئسی که با ظرافت خاصی و بدون نیاز به بخیه و یا حتی بدون اسکار(باقی ماندن جای زخم)، خال ها را برمی دارند، اقدام به از بین بردن آن ها کنید.
دکتر پروین منصوری – متخصص پوست و مو