تو را من دوست میدارم

 

تو را من دوست میدارم اگرچه خوب میدانی وگرچه در غزلهایم به تأکید فراوان گفته ام این را تو را من دوست میدارم و با تو زندگی زیباست و بی تو زندگانی...بگذریم از این سخن...بیجاست!برای با تو بودن این شروع بی نظیری بود،اگر بهارمی دانست،برایم غنچه سرخ گلی را میشکوفانید که با آن خیر مقدم گویمت اما نمیدانست گمان می کرد ، روز آخر دیدار ما آن روز بهاری است  شاید من خودم هم این چنین بودم !پذیرایت شدم ، با بوسه و لبخند تنت چون دیدگانت سرد و احساس گریزی بی امان در چشم تو پیدا غروری سهمگین و وحشت آور بود،که از چشم تو می بارید و من با خویشتن گفتم « چگونه این غرور شرمگین را بوسه باید داد؟! »که سیمای غرورم سهمگین تر از غرورت بود  « تو را من دوست می دارم !>